Obyczajowy 1975

Film stanowi opowieść o pokoleniu, którego młodość przypadła na okres okrutnych lat wojny i trudnych powojennych czasów stalinowskich represji. Reżyser poświęcił ten obraz matce, która samotnie wychowała dwoje dzieci. W fabule filmu przeplatają się epizody z różnych okresów życia bohatera – od wczesnego dzieciństwa, przez dojrzewanie, aż po dojrzałość. Ze względu na kalejdoskopowy styl opowieści krytycy często określali ten film jako „odłam potłuczonego lustra”.

Świeżo upieczony absolwent technikum teatralnego dostaje pierwszą w swoim życiu pracę w teatralnej pracowni krawieckiej. Konflikt między jednym z jego kolegów a rozhisteryzowanym aktorem ma pewne konsekwencje również dla młodego bohatera. Jego wyidealizowane wyobrażenie o teatrze jako świątyni sztuki ulega zderzeniu z prozą codziennej pracy pracownika personelu.

Syn odbywający służbę wojskową zawiadamia rodzinę, że przyjeżdża na wigilię z narzeczoną. Ojciec nie chce za synową dziewczyny z miasta i postanawia zrobić wszystko, aby zapobiec małżeństwu. Gdy dowiaduje się, że dziewczyna marzy o wyjeździe z miasta i zamieszkaniu na wsi, zrobi wszystko, aby naprawić swój błąd.

Tłem akcji są wydarzenia polityczne na przełomie XIII i XIV wieku w Polsce i w Europie. Bohater filmu, Stanisław, jest nieślubnym dzieckiem córki wiejskiego młynarza. Wychowany i wykształcony przez mnichów zdobywa ogromną wiedzę. Wplątany zostaje - nieświadomie - w dworskie intrygi, których celem jest zabójstwo króla czeskiego Przemysława. Wygnany z klasztoru Stanisław wraca do niego po latach jako przywódca buntu chłopskiego. Po zamordowaniu mnichów i spaleniu klasztoru udaje się dobrowolnie do Awinionu na sąd papieski. Zostaje wciągnięty w służbę papieską i wysłany do Polski jako poborca podatków.

Menadżerowie socjalistycznego przedsiębiorstwa - ich nominacje, postawy i decyzje. Życie osobiste i kulisy dyrektorskiej władzy na szerokim tle przemian społeczno - obyczajowych zachodzących w Polsce przełomu lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych.